Toen  Théo Rakotovao een kleine jongen was, hoedde hij een kudde van honderden zeboe’s in het zuidwesten van Madagaskar. Op een gewone dag ging hij ‘s morgens om 6.00u op pad en kwam niet eerder dan 18.00u weer thuis. Om zichzelf gedurende de dag bezig te houden zong hij Beko (blues), maar dacht daar verder niet over na.

Toen hij zestien was, zette zijn vader hem onder druk om naar school te gaan en het was daar dat de kiem voor zijn muzikale carrière gelegd werd. Hij leerde o.a. gitaar, accordeon en fluit spelen. Pas veel later realiseerde hij zich dat zijn stem de belichaming van de Beko was. Volgens Théo is ‘Beko een mix van blues, flamenco en Arabische en Corsicaanse zangstijlen. Ik heb het in mijn bloed.’ Daarom richtte hij in 2003 de groep Mikea op.
Hij durfde zijn ouders in eerste instantie niet te vertellen waar hij mee bezig was en toen hij het eenmaal deed, was de verrassing groot: ‘Wie wil er nu luisteren naar de liederen van iemand die zeboe’s hoedt?’
Toch zette hij door en met succes. Eerst kwam de cd Longo, alleen lokaal verkrijgbaar en finalist voor de Prix Musiques de l'Océan Indien in 2007. In 2008 kreeg Mikea de Prix Découvertes RFI, in 2009 verscheen het album Taholy (Nostalgie). De groep ging op tournee in Afrika, Europa en Canada: de Beko-blues van Mikea werd  wereldwijd succesvol.  

Als Théo buiten ‘Grande Île’ (Madagaskar) optreedt, vertelt hij graag de verhalen uit zijn jeugd, verhalen van het Mikea-volk waar hij toe behoort en voor wie hij, nu hij zijn groep naar hen heeft genoemd, een ambassadeur geworden is. En wanneer hij terugkeert naar Antanimieva (nog steeds zonder water en elektriciteit) vertelt hij de thuisblijvers van die ongelooflijke 21e eeuwse wereld daarbuiten, hoe het er uitziet, ondertussen banden aanknopend en op zijn eigen manier de reikwijdte van zijn dorp uitbreidend naar landgenoten in andere regio’s. En al die tijd draagt hij de vlag voor de Mikea, wiens cultuur tot op de dag van vandaag ofwel genegeerd is ofwel als achterhaald beschouwd wordt.