Op Grimborg zijn ballades en menuetten te horen uit Finland, Zweden en Noorwegen. De zelf muziek is nieuw, de teksten zijn zonder uitzondering traditioneel. Bij het selecteren maakt bandleidster Jenny Wilhelm dankbaar gebruik van de studie die ze al jaren maakt van de noordse traditie. Voor Grimborg dook ze onder andere in archieven met oude geluidsopnamen uit de Noorse Telemark. 'De geluidskwaliteit van die banden is slecht, maar het geeft een kick om die teksten te horen en de intentie van de muziek te beleven,' aldus Wilhelm onlangs in New Folk Sounds.

Gjallarhorn is genoemd naar de hoorn van de godheid Heimdal, waarmee hij zijn boodschappen naar de mensheid blies. Al sinds de oprichting onderscheidt Gjallarhorn zich van andere Scandinavische bands door invloeden uit alle werelddelen te integreren in de muziek. De drone van de Australische slideridoo, de ritmes van de Afrikaanse djembe en de Braziliaanse berimbau, ze mengen naadloos met de noordse zang en de Scandinavische strijkinstrumenten. Net als de voorgangers Ranarop (1997) en Sjofn (MWCD 4032, 2000) is Grimborg volledig akoestisch. Meer dan de voorgangers sluit Grimborg aan op de traditie, waarin de band dieper dan ooit doordringt.

De afgelopen jaren, vooral sinds het uitbrengen van Sjofn, is Gjallarhorn in een stroomversnelling geraakt. Dat album werd zeer positief ontvangen in de pers en leidde tot een groot aantal uitnodigingen voor optredens. Zo stond Gjallarhorn onder andere op Folkwoods in Eindhoven en op het Folkfestival Dranouter, waar de band op het hoofdpodium optrad.